Η ποίηση της Ρένας Πέτρου!

Ο Άγνωστος

 Τα βράδια...ακούω κάποιον που χτυπάει την πόρτα.
Κρυφοκοιτάζει από τις γρύλιες μέσα στο σπίτι
κι'έπειτα, φεύγει πετώντας στον ουρανό.

Κι'εγώ, κάνω πως τάχα δεν τον προσέχω,
μα κάθε βράδυ τον περιμένω πριν κοιμηθώ...

Η Αλυσίδα

Απόψε -στη διαδήλωση-
μη μ' αφήσεις απ'τα μάτια σου.
Βάστα με σφιχτά απ'το χέρι και προχώρα.
Θα πιαστούμε και μ' άλλους,
θα γίνουμε μια αλυσίδα δυνατή,
που κανείς δεν θα μπορεί να τη σπάσει,
κανείς να την νικήσει πια.

Φόβος

Τα βράδια,έξω απ'το σπίτι,ακούγεται φασαρία.
Άνθρωποι,φωνάζουν συνθήματα,επαναστατούν.
Εγώ τους ακούω μα φοβάμαι να φωνάξω μαζί τους.
............................................
Τα πρωινά πάλι...σωπαίνουν.

Μην αργείς...

Τα σπίτια άδειασαν...Η οργή ξεχύλισε...
Κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους...
Παντού συνθήματα,φωνές...
Πιασμένοι χέρι-χέρι όλοι βαδίζουν...
Σε περιμένω...μην αργείς..

Πήγαν χαμένα

Δεν ξέρω πως πήγαν χαμένα
όλα τα ποιήματά μου.
Όταν τά'γραφα,γέμιζε ο χώρος μ'αγάπη,
που την έκλεινα μαζί τους στο φάκελο.
Έπειτα ταξίδευαν και τα σκεφτόμουν
στα λευκά σου χέρια να σπαρταράνε.
Κι όμως πήγαν χαμένα σου λέω...
 

Η Εστία

Θυμήθηκα μία βραδιά το πατρικό μας σπίτι
και την εστία που σβηστή ποτέ δεν είχα δεί.
Η μάνα μας ολημερίς την κράταγε αναμμένη,
γιατί για 'κείνη φαίνεται,πως σήμαινε ζωή.

Κατάκοπος σαν γύρναγε το βράδυ ο πατέρας,
η μάνα την εφούντωνε σαν νά'ταν πυρκαγιά.
Και τότε όλοι γύρω της καθόμασταν παρέα
και ο πατέρας όλους μας,μας έπαιρνε αγκαλιά.

Πρόσφατα,πήγα μόνος μου σε 'κείνο τ'άδειο σπίτι,
μήπως και δώ σαν όνειρο εκείνη τη φωτιά,
μα δεν υπήρχε τίποτα,που πια να τη θυμίζει,
μόνο στη μέση ορφανή έστεκε η πυροστιά.
 

Σημάδια

Τα λόγια σου σκληρά και άδικα
έπεσαν σαν βιτσιές σε γυμνό σώμα,
χαράζοντας άσβηστα σημάδια,
όπως συμβαίνει σε κάθε προδοσία.
    

 Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975, όπου και μεγάλωσε.Σπούδασε νηπιαγωγός και άσκησε το επάγγελμα στο Α' Βρεφοκομείο Αθηνών και έπειτα στον ιδιωτικό τομέα.Είναι παντρεμένη και έχει ένα γιό.
Την Ποίηση την αγαπούσε από τα εφηβικά της χρόνια αλλά προφανώς από κάποια εσωτερική ανάγκη εκτόνωσης άρχισε "να επιχειρεί" και η ίδια.
( ποίηματά της περιέχονται στην ποιητική ανθολογία "127 φωνές ψυχής" ,όμως αυτό το διάστημα συμμετέχει και σε μια ανθολογία που είναι 'στα σκαριά')