Ελένη Βακαλό "Εξομολόγηση"

Ελένη Βακαλό 

Εξομολόγηση

Η εξομολόγησή μου για πρώτη φορά
Ας γραφεί με το αληθινό όνομα της
Ε ξ ο μ ο λ ό γ η σ η
Και όχι καθόλου προσπάθεια ποιητική
Αφού έτσι πρέπει
Να πονέσω
Ακόμα πιο πολύ
Γι’ αυτό

Μπορούσα να αμύνομαι
Τώρα το λέω μοναξιά

Σχετικά προσθέτω στις αναμνήσεις μου πως είχα κάποτε ένα σκυλί.
Σκεφτόμουνα πως δε θα ήτανε τίποτα πιο ωραίο απ’ το να είσαι σκυλί.
Έτσι όπως τα χτυπάς και υποτάζονται.
Είναι αρκετός καιρός.

Κι όσο γι’ αυτά που σας άφησα
Σήμερα
Να υπονοηθούν
Δεν είναι από αγάπη
Το θέλησα
Γιατί στο δάσος βουλιάζει κανείς
Μόνο για να μπορέσω
Από κάπου να βγω

(Στιγμή μεγάλης αναπνοής)

Αυτό το ποίημα
Είναι η τελευταία μου επαναστατική πράξη
Πριν υποκύψω
Στων αλλοφύλων τις συμβουλές

Η Ελένη Βακαλό, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς Δωδεκανήσιους. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Αρχαιολογία και το 1948 παρακολούθησε μαθήματα Αισθητικής στη Σορβόννη στο Παρίσι. Στη συνέχεια δίδαξε Νέα Ελληνικά και ασχολήθηκε με την κριτική των εικαστικών τεχνών. Διατέλεσε διευθύνουσα και καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη «Σχολή Διακοσμητικών και Εφαρμοσμένων Εικαστικών Σπουδών Βακαλό».

Πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή Θέμα και παραλλαγές (1945) και ακολούθησε η συλλογή Στη μορφή των θεωρημάτων (1951). Η ποιήτρια σε γενικές γραμμές χρησιμοποιεί στο έργο της ασυνήθιστη θεματική και εξίσου ασυνήθιστα εκφραστικά μέσα. Με την ποίησή της πλάθει έναν κόσμο παραμυθιού που την οδηγεί στην αναζήτηση της μυστικής και αθέατης πλευράς των πραγμάτων, συνάπτοντας στενές σχέσεις με τα αντικείμενα, τα ανόργανα στοιχεία της φύσης και τα ζώα. Η Βακαλό μέσα από τα αντικείμενα καταλήγει στην περιγραφή ενός ανθρώπινου φόβου απέναντι σε μια οριστικά χαμένη αληθινή ζωή, όπως την αντιλαμβάνεται το ποιητικό υποκείμενο. Με αυτό τον τρόπο εκφράζει μια τάση φυγής αλλά και ένα αίσθημα απογοήτευσης από την ανθρώπινη συμπεριφορά και το κοινωνικό ψεύδος.

Εκτός από την ποίηση η Βακαλό έγραψε επιστημονικά δοκίμια για την Ιστορία της Τέχνης.